مدیران توصیه ای یکی دیگر از معضلات سازمانها و صنایع ایران است . مدیرانی که عمدتا بدلیل شایسته بودن بکار گمارده نمیشوند بلکه صرفا بدلیل پشتوانه های سیاسی ویا توصیه ای پستی را اشغال کرده اند . این مدیران اگر وقتشان را کاملا برای سازمان تازه ورود کرده  هزینه کنند شاید کمی تا قسمتی از عهده وظایفشان برآیند لکن چون این افراد منفعت طلبند در شرکت های متعدد و تحت عناوین مختلف وقتشان هزینه می شود. در یکجا مدیر عامل است و جانشین دارد در جایی دگر عضو هیئت مدیره است و جایی دیگر مشاور و … نهایتا برای داشتن جاپایی محکم ، در یک سازمان و یاشرکت جایگاهی را هم به اینها بر اساس توصیه اختصاص داده اند.  این تیپ افراد به همه موضوعات با نگاه منفعت طلبانه می نگرند و در سازمانها اگر توان تنظیم آیین نامه ای را داشته باشند باید در فحوی آیین نامه ها منافع اینها را جستجو کرد. صنایع و سازمانها باید از این افراد بشدت احتراز کنند و برای پیشرفت و موفقیت،باید شایسته سالاری به معنای واقعی را جایگزین آن کنند. یادمان باشد که مضار مدیران توصیه ای به تحقیق از منافعشان بیشتر است.
عبدالکریم نعناکار