۱۴ مرداد ماه برابر است با روز جهانی حقوق بشر اسلامی، اعلامه ای که به عقیده بسیاری در مقابل اعلامیه حقوق بشر غربی پدید آمد و مورد توجه کشور های اسلامی قرار گرفت و باعث وحدت بین مسلمانان و کشور های اسلامی شد.

علامیه جهانی حقوق بشر در دسامبر سال ۱۹۴۸ در سی ماده به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید . تصویب این اعلامیه با واکنش های متفاوتی در جهان روبرو شد و از جمله بسیاری از کشورهای اسلامی، بعضی از مفاد آن را مغایر با اصول اساسی اسلام دانسته و به انتقاد از آن پرداختند .

بسیاری از دانشمندان و عالمان اسلامی با توجه به پشتوانه های عظیم و قوی حقوق بشر در دین مبین اسلام پیشنهاد دادند که اعلامیه ایی با توجه به اصول اسلام تهیه و به تصویب کشورهای عضو کنفرانس اسلامی برسد و سرانجام این اعلامیه در اجلاس وزرای خارجه کشورهای عضو کنفرانس اسلامی در سال ۱۹۹۰ در بیست و پنج ماده به تصویب رسید .

به نظر می رسد اعلامیه حقوق بشر اسلامی در واقع پاسخی دینی به اعلامیه جهانی حقوق بشر می باشد، هرچند این اعلامیه دارای مفاهیم بالا و والای اسلامی است اما متاسفانه بعد از تصویب سازمان کنفرانس اسلامی مورد عنایت دولتها واقع نگردید و فقط چند کشور اسلامی آن را به صورت رسمی و قانونی مورد تصویب قرار دادند.

انتقاد های بسیاری در خصوص اعلامیه حقوق بشر اسلامی از سوی جوامع غربی – مسیحی مطرح گردیده است اما باید توجه نمود اعلامه حقوق بشر غربی مبانی اومانیستی داشته و انسان محور است در حالی که طبق تعالیم اسلامی، رستگاری واقعی و حقوق بشر راستین در پرتو اسلام محقق می گردد، در هر حال جامعه جهانی با جمعیتی ۷ میلیار نفری  در حال حاضر به علت تضارب آرا و نبود سیستم واحد حقوقی، مذهبی و حاکمیتی دارای نظریات متفاوت و گاه متضاد در خصوص حقوق بشر می باشد اما باید توجه داشت که هر دو اعلامیه حقوق بشر و حقوق بشر اسلامی به دنبال تحقق یک هدف هستند و آن تضمین حقوق و آزادی های بشر می باشد و هر کدام به شیوه خود در راستای تحقق آن فعالیت می نمایند و کشورهای اسلامی باید توجه کنند که تکیه متعصبانه و انحصاری بر اجرای احکام اسلامی و بی مهری و رد اعلامیه جهانی حقوق بشر و سایر اسناد بین المللی ، باعث ایجاد چالش در روابط بین المللی خواهد شد، از دیگر سوی کشور های غربی – مسیحی نیز باید به عقاید دینی احترام گذاشته ونظریه انفکاک حقوق از مذهب را مورد بازنگری جدی قرار دهند زیرا که انسانها و جوامع انسانی با اعتقادات مذهبی خود شناخته میگردند و احترام به این عقاید باعث ارتقاء حقوق و ایجاد حق و تکلیف افراد و جوامع خواهد شد، به راستی در تمام مذاهب رسمی جهان این خداوند متعال است که محور اصلی رفتار و اعمال انسان ها است و قراردادن انسان به عنوان محور امری عجیب، بعید و دور از منطق است زیرا که این امرموجب ایجاد فساد های فراوان خواهد شد، که امروزه شاهد برخی این این فساد ها در جامعه بین المللی علی الخصوص غربی هستیم، در هر حال در امروزه روز بهتر است این دو اعلامیه را در تضمین حقوق بشر مکمل هم بدانیم تا بتوان اتحاد، صلح و امنیت بین المللی را در جامعه بین المللی مستقر نماییم زیرا که شناسایی این دو اعلامیه از طرف دولت ها خود نوعی احترام به آزادی عقاید و نظریات ملت ها به عنوان مهمترین اصل حقوق بشر است.انشاءالله