پیروزی انقلاب اسلامی، موجب تغییر ساختار قدرت در خاورمیانه شد و نظام امنیتی ساخته و پرداخته غرب در منطقه را با چالش مواجه کرد. از سوی دیگر، صدام با طمع رهبری جهان عرب و پر کردن خلا قدرت در منطقه و به دست آوردن امتیازات از دست داده در قرارداد ۱۹۷۵، خود را مناسب‌ترین وسیله برای غرب برای دستیابی به اهداف سلطه‌گرانه‌اش معرفی کرد. صدام ابتدا، اقدام به سرکوبی شیعیان عراق نموده و سپس به بمب‌‌گذاری در تأسیسات نفتی ایران توسط گروهک‌های ضدانقلاب پرداخت و همزمان در تلویزیون دولتی به بهانه بازپس‌گیری سه جزیره از ایران، حملات مستقیم و غیرمستقیم تبلیغاتی را متوجه ایران کرد. در نهایت نیز، وزارت خارجه عراق در ۲۶/۶/۱۳۵۹ طی یادداشتی قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر را لغو و صدام در برابر دوربین تلویزیون عراق، آن را پاره و در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹، حمله سراسری خود را به ایران آغاز کرد. با وجود مشخص بودن تجاوز کار، سازمان ملل به علت فشار ابرقدرت‌ها سال‌ها حق مسلم ایران را پایمال نمود تا اینکه پس از قبول قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران گروه ناظر نظامی ایران ـ عراق ملل متحد (unimag) تشکیل گردید. سرانجام پس از ۱۱ سال از آغاز جنگ و سه سال بعد از قبول قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران، با تلاش‌های پی‌گیر سیاسی مسؤولان نظامی جمهوری اسلامی،‌حقانیت ایران در دفاع مقدس، به اثبات رسید و خاویر پرز دکوئیار دبیرکل وقت سازمان ملل متحد در ۱۸ آذر ۱۳۷۰ طی یک گزارش رسمی به شورای امنیت، اعلام کرد که عراق در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ به ایران حمله کرده است. اعلام متجاوز بودن عراق از سوی جامعه بین‌المللی، گرچه بسیار دیر اعلام شد، اما از پیروزی‌های مهمی است که در تاریخ کشورمان به عنوان حاشیه‌ای بر حماسه عظیم ملت ایران در دفاع مقدس هشت‌ساله خود، ثبت گردید.