از سال ۱۹۳۶ تا به امروز (۲۰۱۷) بیش از ۸۰ سال است که تُجار، وکلا، سازمان‌ها، صادرکنندگان و واردکنندگان بین‌المللی و همچنین شرکت‌های حمل‌ونقل و شرکت‌های بیمه‌ای بین‌المللی، تجارت و کسب و کار خویش را بر پایه روش‌های تعریف شده اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) موسوم به اینکوترمز (Incoterms) پایه‌گذاری نموده‌اند، اینکوترمز در طول سالیان متمادی فراز و نشیب‌های بسیاری را طی ۸ دوره (۸ نسخه) پیموده،تا توانسته در میان مخاطبان خود جایگاهی جهانی پیدا نماید. در واقع این سند شامل تعاریفی است که فی‌مابین فروشندگان و خریداران در دو حوزه مسئولیت‌ها و هزینه‌هاحکم فرما است و حدود و ثغور مسائلی چون بارگیری کالا، حمل‌ونقل کالا، بیمه کالا، پرداخت هزینه‌های گمرکی و حدود مخاطرات بازرگانی (RISK) را در ۱۱ روش تجاری تعیین و تبیین می‌نماید.

قواعد و مقررات اینکوترمز را می‌توان از منظرهای گوناگون دسته بندی کرد که مهمترین آن تقسیم نمودن آن به دو گروه عمده طریقه‌ها و مسئولیت‌ها است، گروه نخست به گروهی اطلاق می‌گردد که طرق مختلف حمل‌ونقل را در بر می‌گیرد، این گروه شامل تحویل درب کارخانه (EXW)، تحویل در نقطه‌ای معین در کشور مبدا (FCA)، کرایه حمل پرداخت شده (CPT)، کرایه و بیمه حمل پرداخت شده (CIP)، تحویل در پایانه کشور مقصد (DAT)، تحویل در نقطه‌ای معین در کشور مقصد (DAP) و تحویل در مقصد با پرداخت حقوق و عوارض گمرکی (DDP) است و گروه دوم نیز در خصوص مسئولیت‌ها و هزینه‌های انتقال کالا در مسیرهای آبی (دریایی) بحث می‌نماید که شامل تحویل در کنار کشتی (FAS)، تحویل بر روی عرشه (FOB)، هزینه و حمل کرایه (CFR) و هزینه، کرایه و بیمه حمل (CIF) می‌باشد.

با عنایت به مقدمه ای که بیان شد، سعی بر آن است تا در خصوص شیوه‌های مطرح شده تجاری و حدود مسئولیت‌های بازرگانان اعم از فروشندگان وخریداران بر اساس مفاهیم تعریف شده تجاری در اینکوترمز مسائلی مطرح و تعاریفی در حوزه های مختلف ارائه گردد.