این معاهده را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:

۱- معاهده‌های حفاظت از مالکیت صنعتی:

الف) معاهده پاریس (۱۸۸۳) و آخرین تجدیدنظرهای آن مربوط به سال ۱۹۷۹؛

ب) موافقت‌نامه مادرید (۱۸۹۱) برای جلوگیری از استفاده غیرقانونی از نشانه‌های تجاری؛

ج) معاهده نایروبی (۱۹۸۱برای حفاظت از نشانه‌های المپیک؛

د) معاهده حقوق علائم تجاری (تی.ال.تی.) (۱۹۹۴).

۲- معاهده‌هایی برای تسهیل ثبت جهانی مالکیت صنعتی:

الف) پروانه‌های ثبت اختراع: معاهده همکاری در زمینه پروانه‌های ثبت اختراع (پی.سی.تی.) (۱۹۷۰)؛ معاهده حقوق پروانه‌های ثبت اختراع (پی.ال.تی.) (۲۰۰۰)؛ معاهده بوداپست (۱۹۷۷)؛

ب) علائم تجاری: موافقت‌نامه مادرید حاصل ثبت جهانی علائم؛ پروتکل مادرید (۱۹۸۹) برای ثبت جهانی علائم (۱۹۸۹)؛

ج) طرح‌های صنعتی: موافقت‌نامه لاهه (۱۹۲۵) برای واسپاری جهانی طرح‌های صنعتی؛

د) نام‌گذاری اولیه: موافقت‌نامه لیسبون برای حفاظت از نام‌گذاری اولیه و ثبت جهانی آن.

۳- موافقت‌نامه‌های مربوط به ایجاد رده‌بندی جهانی:

الف) موافقت‌نامه استراسبورگ (۱۹۷۱) برای رده‌بندی جهانی پروانه‌های ثبت اختراع؛

ب) موافقت‌نامه نایس (۱۹۵۷) برای ایجاد رده‌بندی جهانی کالاها و خدمات به منظور ثبت علائم؛

ج) موافقت‌نامه لوکارنو (۱۹۶۸) برای ایجاد رده‌بندی جهانی طرح‌های صنعتی؛

د) موافقت‌نامه وین (۱۹۷۳) برای رده‌بندی جهانی عناصر تصویری علائم.